ekşi itiraf

• el ele tutuşup, gezip dolaşan çiftleri görünce kıskanıyorum.
• anne olmamın en büyük prangam oldugunu düşünüyorum evet.
  
  ama o pranga 5 karatlık bir tiffany yüzükten, 21 metre hayal teknemden, sigaramdan, şaraptan, hatta kitaplarımdan hatta benden, sevdigim herşeyden daha degerli, evet.
  
  stockholm sendromu yaşamaktayım en güzelinden.
• bu hızla çekirdek tüketmeye devam edersem, yanlışlıkla sigarayı bırakacağım.
• oturduğum semte eve gönderim yapmayan kfc'yi eşim hamile, aş eriyor bahanesiyle kandırdığım için pişman değilim. bucket wing çok lezzetliydi yine olsa yine yapardım.
  
  not: evli değilim. ortada herhangi bir eş de yok. sadece evde playstation oynayan erkekler vardı.
• insan aşk acısı yaşarken karşı tarafın duygularını belki de daha fazla incittiğini gün geçtikçe anlıyor.
• ben çok sevdiğim insanlara sarıldığımda,
  kulaklarım uğulduyor.
  başka kimseye oluyor mu merak ediyorum.
• başıma bir şey gelmeyecekse eğer itiraf ediyorum, 26 yaşındayım ve star wars izlemedim.
  
  olum yine de çok vurmayın olur mu? :(
• hayatımda bir şeyler yolunda gittiği an 'böyle devam etmeyecek, bozulacak, geçici ki bunlar' düşüncelerine kapılıyorum ısrarla. ama asıl her şeyi bozan, bok eden de o düşüncelerim oluyor. o düşüncelerimin akabindeki saçma salak davranışlarım.
• dunyanın en super ınsanına su an yazmak ıstedıklerım ama hayat boyu acıklayamayacagım bır kac cumle:
  
  sevgili özer, karmaşık ya da düzenli hayatının bahanesi olarak yalnız kalma tercıhini hiç onaylamıyorum. angelina jolie gelse kesin bu kararından donerdın gibi geliyor. hayır bence sen de benı cok severdin. bu gece ıctım diye tutamadım kendımı aradım senı dayanamadım ki kocaman kafana cok sarılmak istiyordum ben. yarın alsancaga cıkarsan haber ver dedım, cunkı belki iki dk görürüm seni, tabii ki sarılamam ama mutlu olurdum. bu gun de belkı bır gun dunyanın herhangi bir yerınde yanında olmanın umuduyla uyuyacagım sevgiler....
• devir aslında tam çin'de/çince mobil tabanlı sosyal paylaşım sitesi kurulacak devir. web 3.0'ın semantic web'den önce mobile web dönemi olacağını ve telefonların artan işlemci gücünün uygulamaların windows'a bağımlılığını ortadan kaldıracağını düşününce, nispeten küçük bir çabayla, en geç 3-4 yıla para içinde yüzecek kadar zengin olunabileceğini tahmin etmek zor değil...
  
  yani ben günahım kadar sevmediğim bir ülkede, imam emeklisi bir babanın dindar olmayan (ve sanırım pek de gurur duyulmayan) çocuğu olarak ailemin içini rahatlacak bir meslekle uğraşmak zorunda kalacakken (trafo, motor ve kablo görmekten kusacak hale geldim) birileri sırf benden biraz daha şanslı oldukları için servet sahibi olacaklar. bu sırada muhtemelen yine beni seven kimseyi bulamayacağım ve çoğu insan benim konuştuğu kadar iş yapmayan, tembel, duygusal açıdan sorunlu biri olduğumu düşünmeye devam edecek. belki tayyip ülkenin başından gidecek ama arkasında ondan daha çok bağıran birilerini bırakacak. hayat devam edecek... en azından birileri için.